ĵaŭdo, la 14-a de junio 2018
tago 5, 11:30-20:22, 76 km, ø 16,1 km/h, Σ 401 km
Dum la nokto revenis Zsofia Kóródy el Hungarujo, do ni babilis, ŝi montris al ni la Internacian Centron, kaj ni montris niajn bildojn el la unuaj kvar tagoj de nia karavano. Tiel la mateno pasis tre rapide, kaj kiam ni volis ankoraŭ verki blogeron, ni konstatis ke jam tro urĝas ke ni ekveturu.
Ni trovis trankvilajn vojojn, kie Najeli povis ankaŭ ludi foje kun aliaj hundoj.
La unua tagmanĝo estis interalie bongustaj lokaj fragoj.
La biciklovojo estis parte apud fervojlinio kun bariloj kie necesas alvoki por lasi ilin malfermi.
La urbo Einbeck ravis nin per sia malnova urbocentro kun multaj faktrabaj domoj.
Duan tagmanĝon antaŭ la grimpado trans la montareto Solling ni havis sur bela ludejo.
Vespere ni veturis sur vojo kiu estas sur nia mapo markita kiel biciklovojo sur iama fervojo; sed fakte ĝi estas nur pado ne tre bone veturebla. Tamen ni ne bedaŭris veturi tie, ĉar ni trovis forlasitajn trajnvagonojn. Ni eĉ konsideris tranokti en unu, ĝis Lars akcidente faligis neston de sovaĝaj abeloj. Feliĉe ili ne pikis, sed estis timiga momento. Nian vespermanĝon ni povis apude kuiri sub tegmento, kaj krano eĉ provizis akvon por lavado.
vendredo, la 15-a de junio 2018
tago 6, 10:21-17:08, 43 km, ø 15,0 km/h, Σ 444 km
Matene vekis nin malforta pluvo, do la tegmento super nia manĝejo estis tre bonvena. Ĝis nia ekveturo ĉesis pluvi, kaj ni daŭrigis sur la pado jen apud, jen inter la malnovaj reloj. Foje kreskis tie arbaraj fragetoj, kiujn ni ne povis rezisti.
Baldaŭ ni atingis la riveron Weser kaj daŭrigis laŭ ĝia bordo sur populara biciklovojo.
En Tündern ĉe la ventmuelejo atendis nin tri lokanoj: du aktivuloj de la loka bicikloklubo ADFC, kaj Heinz Sprick, la ĉefa aktivulo de la Esperanto-grupo Hameln. Ili akompanis nin ĝis la urbo, kaj la Esperanto-grupo invitis ĉiujn al tagmanĝo sur la teraso de restoracio kun rigardo al la rivero. Alvenis ankaŭ nia gastigantino Waltraut.
Poste Heinz gvidis nin tra la bela urbocentro de Hameln, kiu estas fama pro la legendo de ratkaptisto.
Fine li biciklis kun ni al la domo de Waltraut kaj Klaus, 12 km ekster la urbo. Unue ili invitis nin al manĝado de fragotorto en ilia ĝardeno, kiu estas vera paradizo.
Niaj gastigantoj bonege zorgis pri ni, eĉ lavis niajn malpurajn vestaĵojn, kaj vespere alvenis ankoraŭ pluraj gastoj por aŭskulti pri niaj travivaĵoj.